مصاحبه با خدیجه رستمی قهرمان پاراالمپیک
یک توضیح از خودتون بفرمایید.
من خدیجه رستمی هستم تنهاورزشکار رشته پارا تیراندازی آبادان ،حدود 12 سال سابقه تیراندازی دارم و 8 سال هست که ساکن آبادان هستم.
تا به حال چه دست آوردهایی کسب کردید؟
من چندین سال بصورت کشوری و پشت سرهم مقام اول ایران رو داشتم.
در مسابقات قهرمانی جهان کره جنوبی و جام جهانی امارات به صورت تیمی قهرمان جهان شدیم.
درجام جهانی کرواسی نفر ششم انفرادی شدم.
در رنکینگ جهان رتبه هشتم را کسب کردم.
همچنین فینالیست سال 1400 مسابقات جام جهانی امارات بودم و مقام پنجم انفرادی رو کسب کردم.
همینطور سهمیه ی پاراالمپیک توکیو2020 داشتم که ناگهانی حذف شدم.
در این مورد بیشتر توضیح بدهید.
همه امادگی ها و تدارکات برای اعزام من به پارالمپیک انجام شده بود که ناگهانی من حذف شدم و بدترین اتفاق دنیا برای من رخ داد. ده سال زحمت و تلاش من از بین رفت.یک سری اتفاقات مبهم رخ داد که باعث شد من نتوانم بروم.خیلی پیگیری کردم که دلیلش رو به صورت کتبی جویا بشوم منتهی جوابی نگرفتم!
از چند سالگی شروع کردید؟
از سال 90 در شیراز تیراندازی رو شروع کردم و همزمان دانشجو بودم و درس میخواندم.
چگونه وارد تیم ملی شدید؟
خیلی به سختی، از روز اولی که وارد تیراندازی شدم مربی ام به من گفته بود میدانم چقدر استعداد داری و حدس میزنم خیلی زود وارد تیم ملی بشی!
بااین حال که خیلی بامن سلیقه ای برخورد شد من خیلی زود در این مسیر جلو رفتم ، بعد از سه ماه از شروع تیراندازی مقام سوم کشوری رو در اصفهان گرفتم.
و در عین حال بی لطفی های که به من شد میخواستم به اجبار استعداد خودم را نشان بدم و برای ان خیلی سختی کشیدم و تلاش کردم و امتیازات بالایی گرفتم که باعث شد به تیم ملی راه پیدا کنم.
فکر میکردید روزی وارد تیم ملی بشید؟
بله فکر میکردم چون خصوصیت اخلاقی من این بود که وقتی قدمی در مسیری میگذارم تا تهش می روم و به انتهایش میرسم.
من یک ادم فوق العاده پر تنش بودم و تیر اندازی من رو بی نهایت اروم می کرد موقع تیراندازی تمام مسائل و مشکلات من از ذهنم میرفت.
از نظر من تیراندازی تنها ورزشی است که اعتیاد بهش N.A ندارد و قابل ترک نیست.
الگوی ورزشی خاصی داشتید؟
بله ! خودم آدم باید همیشه با خودش رقابت کند. من انقدر خودم را قبول دارم که در همه چیز باخودم صادق هستم .همیشه الگوی خودم بودم و همیشه رقابتم به این شکل بوده که خودم را باخودم مقایسه می کردم و سعی میکردم رکورد امروزم از رکورد دیروزم بهتر باشد.
اگر مسئول ورزشی بودید چکار میکردید؟
اگر مسئول ورزشی بودم بین ورزش معلولین باورزشکاران دیگر فرقی نمیگذاشتم. به ورزش معلولین به ویژه معلولین خانم اهمیت ویژه ای می دادم چون معلولین خانم اکثرا پشتوانه ای ندارند و اگر بتوانیم یک نفر رو نجات بدیم خیلی برد کردیم.
حرف آخر؟
به همه پیشنهاد میکنم هر رشته ای و هر چیزی در ذهنشونه عملی کنند معلولیت شاید محدودیت باشه ولی ناتوانی نیست.
